Podcast: Was corona maar een hoax – het gevaar van #nietmeermeedoen – Wierd Duk
Beantwoorden
Podcast: TPO – Gewoon je bek houden, homo’s onveilig in Amsterdam, Joe Rogan gecanceld, RIP J.K. Rowling en RBG dood
Podcast: TPO – Akwasi niet vervolgd, referendum weer terug?, Moriavluchtelingen naar Nederland
Podcast: TPO – Elitaire Sigrid Kaag, zielige Akwasi, hypocriete Democraten, Fidan Ekiz mag niet pro-Wilders zijn
Video: Hoe linkse activisten mensen publiekelijk (willen) beschamen
Podcast: TPO – Drillrappers schieten erop los, criminele illegalen blijven, meer geweld in de USA
Video: De verkramping in het racismedebat – Raisa Blommestijn en Leon Baten
Video: Waarom veel linkse activisten psychopaat en narcist zijn
Artikel: De woke cultuur is nieuw puriteinisme
Geerten Waling / Elsevier
400 jaar geleden vertrokken de Pelgrims vanuit Leiden naar Amerika. Hun puriteinse denken keert nu terug, in de vorm van de ‘Woke’-cultuur van diversiteit en inclusiviteit. Het is tijd om deze oude geesten voor eens en altijd terug te sturen naar Amerika, schrijft Geerten Waling.
Een spannende onderneming moet dat zijn geweest, deze week exact vier eeuwen geleden. Na een verblijf van twaalf jaar in Leiden vertrok een deel van de Engelse ‘pelgrims’ in augustus 1620 naar de Nieuwe Wereld, waar zij een eigen kolonie stichtten op basis van hun puriteinse protestantisme. Ook al waren zij niet de eerste kolonisten, toch gelden deze ‘Pelgrimvaderen’ (vrouwen en kinderen inbegrepen) als de oer-Amerikanen.
Gewoonlijk is een eeuwfeest niets meer dan een aardige aanleiding om herinneringen aan een ver verleden af te stoffen. Deze week is dat anders: de meeste festiviteiten, waaronder het bezoek aan Nederland door een groep Amerikaanse nazaten van pelgrims, zijn weliswaar uitgesteld vanwege de pandemie, maar de mentaliteit van hun voorvaderen is wel teruggekeerd. En hoe… Oude puriteinse geesten, gestoken in een nieuw jasje, spoken door het Nederland van vandaag.
Artikel: Het concept van de multiculturele samenleving is problematisch – Ad Verbrugge
Jesse Voorn / De Kanttekening
‘Het grote gevaar momenteel is dat het benadrukken van de eigen culturele identiteit uitmondt in een wederzijdse tegencultuur, waarbij mensen vooral hun eigen identiteit profileren door zich af te zetten tegen de ander.’
Ad Verbrugge is één van de bekendste filosofen van Nederland. Zijn filosofische bestseller Tijd van onbehagen: filosofische essays over een cultuur op drift (2004), waarin hij de problemen van de westerse samenleving analyseert, zorgt in 2004 voor de nodige opschudding. De Leidenaar heeft een duidelijke visie op het gebied van praktische en culturele filosofie en een unieke kijk op de postmoderne maatschappij die hij duidt als een cultuur op drift. Verbrugge kijkt met name vanuit de continentale filosofische traditie naar onze wereld. Hij publiceert boeken en essays, schrijft in kranten, verschijnt op televisie en spreekt regelmatig op al dan niet filosofische bijeenkomsten. Hij is voorzitter van de Filosofische School Nederland en medeoprichter en lid van Centrum Èthos dat begin dit jaar het prikkelende boek Waartoe is Nederland op aarde? uitbracht. De Kanttekening sprak Verbrugge, onder meer over multiculturaliteit, identiteit en tolerantie.
Hoe kijkt u tegen de huidige samenleving aan?
‘Ik zie aan de ene kant een proces van toenemende ontgrenzing, dat meekomt met het proces van globalisering en virtualisering. Deze ontgrenzing zorgt voor nieuwe vormen van onveiligheid. Veel mensen hebben het gevoel dat ze niet langer beschermd worden en ten prooi vallen aan allerlei gevaren die daardoor op hen afkomen. Dat kan gaan om vluchtelingen zijn die plotseling een land of stad binnen komen, internetgiganten en criminelen die via de virtuele ruimte binnendringen in onze private sfeer, economische en technologische ontwikkelingen die een bedreiging vormen voor hun werk, conflicten van politiek-religieuze aard, zoals de perikelen in de wereld van de islam waar we nog steeds middenin zitten. De spanningen met betrekking tot de islam hebben weer een wat andere lading gekregen door de vluchtelingenproblematiek van de afgelopen jaren. Hoe dan ook, veel mensen ervaren bestaande instituties niet meer als iets wat hen voldoende bescherming biedt en voelen zich vaak ook niet meer thuis in de wereld waarin zij wonen en werken. Aan de andere kant verlangen mensen juist in toenemende mate naar grenzen en meer of minder traditionele vormen van bescherming. Dit is de dubbelzinnige dynamiek rond globalisering en de multiculturele samenleving.’
